Kiril Vassilev
Kiril Vassilev (1971) es poeta y crítico de arte búlgaro. Es autor de los poemarios “Tres poemas” (2004), “Las hojas ausentes” (2010), “Provincias” (2015) y “La marcha” (2021). Sus poemas, traducciones y textos de crítica literaria han sido publicados en las revistas Granta, Sezon, Altera, Stranitsa, Literaturen Vestnik, Nueva Poesía Social, entre otros.
En el periodo 2016-2019 dirige la columna sobre arte en el periódico Кultura. Su labor ha sido premiada en diferentes ocasiones. Egresado de la Universidad de Sofía, es Doctor en Teoría e Historia de la Cultura. Ha trabajado como maestro, periodista, librero y conservador de museo. Actualmente enseña Historia de la Cultura Moderna en la Universidad de Sofía
De vuelta
Viajar en tren es reconfortante
con él siempre cruzamos la Belle Époque
y las pequeñas estaciones por las que pasamos
nos recuerdan la cabaña de Mahler
solo que las canciones de los niños muertos se han apagado
la marcha funeraria se ha detenido
la voluntad de resurrección ha doblado sus alas
en uno de los postes eléctricos
y observa estrictamente el final de la composición
pero sin juzgar
todo es propio y ajeno
el río las cañas las laderas de las montañas
iluminado por una luz herida
que no tiene poder para revelar otro secreto
excepto el indoloro dolor de las cosas
legados a ella
volveremos a casa
dejaremos nuestras mochilas y bolsos
llenaremos el cuenco de pienso del gatito
y nos quedaremos dormidos
sin pedir nada
ni de nosotros mismos ni del mundo
Завръщане
Пътуването с влак утешава
с него винаги пресичаме Бел епок
и малките гари край които профучаваме
напомнят за хижата на Малер
само че песните на мъртвите деца са отзвучали
траурният марш е секнал
волята за възкресение е свила криле
върху един от електрическите стълбове
и наблюдава строго края на композицията
но без да съди
всичко е свое и чуждо
реката тръстиките планинските склонове
осветено от разранена светлина
която няма сили да разкрие друга тайна
освен безскръбната скръб на нещата
завещани на нея
ще се приберем у дома
ще оставим раниците и чантите
ще напълним паничката на котето с гранули
и ще заспим
без да искаме нищо
нито от себе си нито от света
Septiembre
Nubes grises musculosas
y escamas de luz pálida
pegadas a ellos
la autovía está vacía
y no hay objetivo
excepto resaltar los viaductos
oscurecidos por la lluvia
como columnas en una catedral en ruinas
el amarillo limón
en los campos de girasoles
arde sin cesar
en respuesta a una fatídica pregunta
oída demasiado tarde
guarda aquello
que no se puede conservar
el espacio absorbe sin dejar restos
tú eres todo su pasado
Септември
Мускулести сиви облаци
и люспи бледа светлина
залепнали по тях
магистралата е празна
и няма цел
освен да откроява виадуктите
потъмнели от дъжда
като колони в разрушена катедрала
лимонено жълтото
на слънчогледовите ниви
догаря безкрайно
като отговор на съдбовен въпрос
узнат твърде късно
запази това
което няма как да се запази
пространството поглъща без остатък
ти си цялото му минало
El sembrador
Vi cómo las estrellas se sumergían en la noche
para sacar con la mano los álamos sin manos
Vi cómo nos metíamos con cuidado
entre las crujientes branquias del deseo
Vi que hablábamos diferentes idiomas
pero nos acostábamos en la orilla de la misma manera
No nos atrevimos a preguntarnos por qué estábamos aquí
ni cómo seguiríamos adelante cuando nos fuéramos
Una mano generosa con un gesto brusco arrojaba
semillas desconocidas en los surcos de nuestra muerte
Сеячът
Видях как звездите се гмуркат в нощта
за да изтеглят за ръка безръките тополи
Видях как се провираме внимателно
между хрупкавите хриле на желанието
Видях че говорим на различни езици
но лежим по един и същи начин на брега
Не посмяхме да питаме защо сме тук
нито как ще продължим когато си тръгнем
Една щедра ръка с отривист жест хвърляше
непознати семена в браздите на смъртта ни
Trad. Marco Vidal González
Kiril Vassilev (1971). Poeta y crítico de arte búlgaro. Doctor en Teoría e Historia de la Cultura, egresado de la Universidad de Sofía. Es autor de los poemarios Tres poemas (2004), Las hojas ausentes (2010), Provincias (2015) y La marcha (2021). Ha publicado textos de crítica literaria, traducciones y obra poética en las revistas Granta, Sezon, Altera, Stranitsa, Literaturen Vestnik, Nueva Poesía Social, entre otros. Dirigió la columna sobre arte del periódico Кultura durante el periodo de 2016-2019. Galardonado en diferentes ocasiones. Actualmente es docente de Historia de la Cultura Moderna en la Universidad de Sofía.
Marco Vidal González (España, 1995). Poeta y traductor. Licenciado en Filología Eslava por la Universidad de Granada. Es profesor de Español de Lengua Extranjera (ELE) y, redactor en la revista búlgara Нова социална поезия (Nueva Poesía Social). Obtuvo el Premio Mundos y colores (2017) de la Asociación de Periodistas Hispanohablantes de Bulgaria por su blog literario La Tortuga Búlgara, donde escribe sobre lengua, literatura y cultura de Bulgaria. Ha traducido y publicado seis poemarios bilingües de poetas búlgaros contemporáneos bajo su sello editorial independiente La Tortuga Búlgara. El pasado mes de febrero del 2022, publicó su primer poemario (Едно мъжко момиче) en Bulgaria.
Campos de Plumas 