Smartfone, I-PAD, imágenes virtuales

por Publicado en

Zhivka Baltadzhieva

Arte: Mariana González

Smartfone, I-PAD, imágenes virtuales,

periódicos, cines, series de televisión, hackers de la memoria, seres…

Sin palabra interior al pie del amanecer y del ocaso… Fósiles

de serpientes con patas. Encíclicas. Idiotización. Escáneres hoscos

tocan la materia. Rayos

lascivos. La iluminan, calientan, registran, analizan, manosean, copian,

copian, copian. Sin sentir. Sin sentir

el terror. Sin amor.

Escurridizos bosones de Higgs o de X,

lunas transparentes a las 11.00 de la mañana, irrealidad,

irrealidad. irrealidad.

Sin Dante, sin Virgilio, sin Beatrice, sin Orfeo en los harapos

de lo oscuro. Rostros,

cerrados, definitivos como una condena máxima

irrevocable. ¿Qué más? ¿Qué más sin sentir? Sin sentir.

Sin sentir. Sin sentir.

Sin

Smartfone, I-PAD, виртуалниобрази,

вестници, телевизионни сериали, хакери на паметта, същества…

Без вътрешна дума в подножието на зазоряването и залеза… Вкаменелости на змии с крака. Енциклики. Идиотизиране.

Бездушни скенери опипват материята. Лъчи

перверзни. Осветяват, нагряват, регистрират, анализират, копират, копират, копират. Не чувстват. Не чувстват

терор.Ни любов.

Изплъзващи се бозони на Хигс или X,

прозрачни луни в 11,00 сутринта, нереалност,

нереалност, нереалност.

Без Данте, без Вергилий, без Беатрис, без Орфей в пъртушините

на тъмата. Лица,

взидани в себе си, окончателни като максимална присъда

без право на обжалване. Какво друго? Какво друго без чувство?

Без чувство.Без чувство.

Без.

Zhivka Baltadzhieva (Sofia, Bulgaria, 1947). Poeta, ensayista, traductora, y doctora en Filología. Autora de diversos libros de poesía, entre los que destacan Дневно осветление (Luz diurna), publicada en 1982 por Народна младеж, y, en español —o en ambas lenguas—, GenES (Amargord, 2016) y Al final del bosque verde (Polibea, 2019). Ha obtenido en dos ocasiones el Premio Nacional de Traducción (2008 y 2014) y varios reconocimientos de renombre internacional, entre los que está el Димчо Дебелянов (Dimcho Debelyanov), de Bulgaria, en 1975. De ella ha afirmado el poeta búlgaro Iván Teófilov que su obra está construida a partir de elementos aparentemente sencillos, pero vitales, “fragmentos de la memoria personal que se funden con el mito, lo amplían, redirigen y transforman en un mito nuevo: nuestro mito, el mito de nuestro ser actual”.