Zhivka Baltadzhieva
¿Por qué tarda tanto el Homo Sapiens
en practicarse como tal? ¿Qué hace el cerebro
cuando no fabrica conducta?
Las observaciones almacenadas
y las sensaciones instantáneas sacuden el neocortex,
sus múltiples capas celulares y conexiones
de retroalimentación.
¿Qué construye la memoria-predicción?
¿Imaginaciones para la percepción?
¿Percepciones para la imaginación?
¿Realidades de ficción o ficción de realidades?
¿Reconoce la inteligencia lo que no está en ella?
¿Lo atrapa al vuelo sin darse cuenta?
¿Es la conciencia lo único existente? ¿Por ello
algo nuestro la soslaya?
¿Qué hace el cerebro? ¿Qué hace
el cerebro? Qué hace mi cerebro
cuando tú te mueres y yo no te abrazo, no grito
a los cielos: ¡Levántate,
Lázaro!
ЛАЗАР
НАУЧНА ПРОБЛЕМАТИКА
Защо все се бави Хомо Сапиенс
да се практикува като такъв? Какво прави мозъкът,
когато не фабрикува поведение?
Складираните наблюдения
и моментните усещания разтърсват неокортекса,
безчетните слоеве клетки и самозахранващи се
нервни връзки.
Какво конструира паметта пророчица?
Илюзии за възприятията?
Възприятия за илюзорното?
Фиктивни реалности или реални фантоми?
Разпознава ли интелектът това, което не е изначално
той? Или мимоходом, без да съзнава, го сграбчва?
Съзнанието ли единствено съществува? Дали затова
нещо в нас го смълчава?
Какво прави мозъкът? Какво прави
мозъкът? Какво собственият ми мозък прави,
докато ти умираш, а аз не те прегръщам, не срутвам с вик
небето: Лазаре,
стани!
Zhivka Baltadzhieva (Sofia, Bulgaria, 1947). Poeta, ensayista, traductora, y doctora en Filología. Autora de diversos libros de poesía, entre los que destacan Дневно осветление (Luz diurna), publicada en 1982 por Народна младеж, y, en español —o en ambas lenguas—, GenES (Amargord, 2016) y Al final del bosque verde (Polibea, 2019). Ha obtenido en dos ocasiones el Premio Nacional de Traducción (2008 y 2014) y varios reconocimientos de renombre internacional, entre los que está el Димчо Дебелянов (Dimcho Debelyanov), de Bulgaria, en 1975. De ella ha afirmado el poeta búlgaro Iván Teófilov que su obra está construida a partir de elementos aparentemente sencillos, pero vitales, “fragmentos de la memoria personal que se funden con el mito, lo amplían, redirigen y transforman en un mito nuevo: nuestro mito, el mito de nuestro ser actual”.
Campos de Plumas 