Zhivka Baltadzhieva
Filósofos y neuroinvestigadores insisten
que no existe ningún yo, que quien te ama
o destruye
es el subconsciente
colectivo. Que tu mano en la mía,
la muerte violenta de seres, plantas, océanos
y cantos
es sólo bioquímica galopante. Y nadie
de nada responde
porque nadie existe como
alguien.
Nadie, nadie…
Философи и невроизследователи настояват,
че не съществува никакво аз, че който те обича
или руши, е колективното
подсъзнание. Че твоята длан,
изгаряща в моята, безогледната смърт на същества
и растения, океани и песни,
само е препускаща биохимия. И никой
за нищо не eотговорен, защото
никой не e
някой.
Никой. Никой.
Zhivka Baltadzhieva (Sofia, Bulgaria, 1947). Poeta, ensayista, traductora, y doctora en Filología. Autora de diversos libros de poesía, entre los que destacan Дневно осветление (Luz diurna), publicada en 1982 por Народна младеж, y, en español —o en ambas lenguas—, GenES (Amargord, 2016) y Al final del bosque verde (Polibea, 2019). Ha obtenido en dos ocasiones el Premio Nacional de Traducción (2008 y 2014) y varios reconocimientos de renombre internacional, entre los que está el Димчо Дебелянов (Dimcho Debelyanov), de Bulgaria, en 1975. De ella ha afirmado el poeta búlgaro Iván Teófilov que su obra está construida a partir de elementos aparentemente sencillos, pero vitales, “fragmentos de la memoria personal que se funden con el mito, lo amplían, redirigen y transforman en un mito nuevo: nuestro mito, el mito de nuestro ser actual”.
Campos de Plumas 